We hebben tot nu toe voornamelijk informatieve blogs geschreven. Omdat we nu met het G-team een nestje volledig meemaken, inclusief geboorte, bedacht ik me dat het wel leuk zou zijn de komende weken te schrijven over hun ontwikkeling. Leuk om gewoon te lezen, maar ook informatief als je zelf een nestje hebt of gaat krijgen en je benieuwd bent naar hoe een nestje (pleeg)kittens zich per week ontwikkelt. In de blog van vandaag richt ik me op Ginny’s bevalling: op de signalen die Ginny afgaf, het gedrag dat ze vertoonde, hoe de kleintjes ter wereld kwamen en welke zorg wij hebben moeten toepassen.
Hoe we zagen dat de bevalling eraan kwam
Ginny was al drie weken bij ons toen ze een week geleden begon te bevallen. We wisten dat de bevalling snel moest komen, omdat we dankzij de echo een goede schatting hadden van hoe lang Ginny al zwanger was. Op de (bewogen) echo waren immers al duidelijk de skeletjes van de kittens te zien, die pas zichtbaar worden vanaf dag 40 en steeds duidelijker worden tot en met de vijftigste dag. Op de dag van de bevalling was ze – zo hebben wij uitgerekend – 65 a 70 dagen zwanger. De meeste katten bevallen tussen de 58e en 65e dag. Het was dus al best wel hoog tijd voor onze rode dame! De signalen kwamen eigenlijk pas op de dag voor de bevalling.
Ze was de hele zwangerschap nog niet heel erg op zoek naar een nest. Ze plaste in alles waar we handdoeken of dekens in legden, dus dat schoot niet heel erg op. Zelfs de mooie werpkist werd als kattenbak gebruikt, waarna we zijn gestopt nestjes te maken met lagen handdoeken ter voorbereiding op de kittens.
Op de dag voor de bevalling, begon ze wel heel erg verlangend naar kastdeurtjes te kijken. Dit vertelde ons dat het niet heel lang meer kon gaan duren. Ze wist zelfs de handdoekenkast in te kruipen, waar ik haar alleen met lekkere vloeibare snacks uit wist te lokken. We moeten ook wel toegeven: die handdoekenkast zag er héél aantrekkelijk uit als werpplek.
Haar eetlust was ook al een paar dagen minder, wat een signaal kan zijn dat de bevalling dichtbij komt. Wat ons verder opviel was dat de laatste week de kittens steeds duidelijker zichtbaar bewogen en dat de buik in de laatste dagen significant groter werd.
Ja, het nestje komt vandaag!
Op de dag van de bevalling werkte ik bij Ginny op de kamer. In het begin van de middag werd ze nogal rusteloos en verplaatste zij zich van nestelplek naar nestelplek. Ze bleef om me heen draaien en keek me met grote ogen aan. Het leek er echt op dat ze steun bij me zocht.
Uiteindelijk koos ze voor een kubus die ik onder een stoel had gezet. Dezelfde stoel vanuit waar ik op dat moment aan het werken was. Ginny stootte mij meerdere keren aan en toen ik daarop naar haar keek, zag ik dat haar vliezen waren gebroken.
Het was zo bijzonder dat ze op dat moment de veiligheid bij mij opzocht. Hoe vereerd ik me ook voelde door haar toenadering en vraag om hulp, kon ik haar tijdens mijn werk onvoldoende bijstaan. Edwin heeft Ginny daarom de rest van de bevalling bijgestaan terwijl ik over zijn schouder meekeek.
De bevalling
Ginny begon al snel weeën te krijgen en is in tussentijd nog twee keer van plek gewisseld. De arme meid had het echt heel zwaar en wist duidelijk van gekkigheid niet wat ze met zichzelf aan moest. Bij elke wee krampte de buik van Ginny heftig samen en raakte ze meer overweldigd. Je zag echt de paniek in haar ogen. Dat is voor elk dier dat bevalt een logische reactie, maar voor Ginny – die zelf gewoon nog kitten is – al helemaal. We hebben haar naar een geschikte nestelplek begeleid en Edwin is daar bij haar gaan zitten. Ginny was duidelijk dankbaar en kalmeerde zichtbaar, maar hield mij ook met een schuin oog in de gaten.
Toen ze eenmaal rustig lag, ging de bevalling van het eerste kitten – een lichtrood monstertje – relatief snel. Na een paar keer persen, kwam het kopje tevoorschijn en na nog een paar keer lag het kleintje in een vliesje achter mama. Ginny ging kundig te werk en haalde snel de vliesjes weg en beet de navelstreng door. Dat gebeurde in enkele ogenblikken. Het kleintje zag er gezond uit, begon al snel te drinken en liet zich door mama helemaal schoon en ‘droog’ likken. Eigenlijk gewoon de perfecte geboorte.
De volgende drie kittens werden zonder grote problemen geboren, zelfs met de stuitligging (achterlijfje eerst) van het tweede kitten. Goed, Ginny had blijkbaar behoorlijke pijn, waardoor ze flink begon te grommen. En de weeën waren ook echt oncomfortabel, zo te zien. Maar zodra elk kitten geboren werd, deed Ginny precies wat ze moest doen en lag er elke keer weer een extra rood pluizenbolletje aan haar tepels.
We hielden per kitten bij hoeveel tijd er tussen de geboortes zat. Waarom? Omdat er tussen geboortes normaliter niet meer dan een uur zit. Duurt dit langer? Dan is het voor ons tijd om aan de alarmbel te trekken. Gelukkig bleek dit niet nodig. Wel was de periode tussen elke geboorte steeds iets langer. Dit lijkt voornamelijk te komen doordat Ginny steeds vermoeider werd en dus soms op adem moest komen tussen weeën in.
Last but not least
Na het vierde kitten volgde een rustmoment van 45 minuten. Het leek er daarbij even op dat het laatste kitten was geboren. Door voorzichtig met mijn vingers langs Ginny’s buik te gaan, voelde ik dat er nog een kitten in de buik zat. Kort daarna begonnen de weeën weer. Arme Ginny was kapot en viel tussen de weeën in op haar zij. Het was bijna of ze wilde zeggen: “nee, niet nóg een!”. Toen het achterlijfje van kitten vijf tevoorschijn kwam, snapten we waarom dit zo’n strijd was. Weer een stuitligging. Ginny kon niet meer en leek de bevalling zelfs even op te geven. Ze lag met haar tongetje uit haar bek en het kitten half geboren naar ons te kijken. Uiteindelijk besloten we haar even te helpen. Met chirurgische handschoenen aan, wachtte Edwin tot er weer een wee kwam en trok heel zachtjes mee aan het achterlijfje van dit kitten. Na een paar pogingen kwam ook dit kleintje tevoorschijn.
De eerste tellen waren stressvol. Het kleintje ademde of bewoog niet en heel even dachten we dat het een doodgeboren kitten was. De eerste ademhaling volgde sneller dan de schrik kon indalen, maar het ademen ging zwaar. Het gevaar was nog niet geweken. Ginny had het kitten wel ontdaan van het vliesje en de navelstreng doorgebeten, maar daarna was ze te moe om nog iets te doen waardoor het kitten nog aan de kant lag. We wreven over het lijfje van het kleintje heen en na enkele angstige minuten, werden de ademteugen steeds meer gewone ademhaling. Toen het eerste miauwtje klonk, wisten we dat het de goede kant op ging en legden we het kleintje naast zijn broertjes/zusjes aan de tepel.
De rust keert terug
Toen alle vijf de kittens waren geboren, zagen we de rust wederkeren bij Ginny. Ze legde zichzelf tevreden bij haar kittens neer en liet ze bij haar drinken. Het contrast met de paniek in haar ogen in het begin van de bevalling was enorm. Nummer 5, later ook wel ‘Sleeve’ in verband met de witte mouw als voorpoot, moest even wachten totdat moeder was bijgekomen, voordat deze werd gewassen. We mochten van Ginny niet weglopen of opstaan, ze wilde ons er in het uur erna echt nog bij hebben.
Toen Edwin dan ook wegliep om een Snugglesafe (een soort kruik) te halen om te helpen het nest warm te houden, stond Ginny op om hem achterna te lopen. Het kostte wat overtuigingskracht van mijn kant om haar weer terug te laten liggen, maar na voldoende kinkriebeltjes en aaitjes lukte dit aardig.
Het uur na de bevalling gebruikten we om Ginny goed na te kijken en de gezondheid van haar en de kittens te monitoren. De grootste zorg was daarbij of Sleeve het goed bleef doen. Na de wasbeurt van Ginny en de eerste teugjes melk, herstelde dit wondertje snel. Ginny had nog een stukje nageboorte aan zich hangen, maar na een half uurtje ruimde ze dit zelf op. Helpen bij een bevalling is niet zonder risico’s, dus we hielden goed in de gaten of ze niet teveel bloedde. Dit bleek niet het geval.
We hadden wat vloeibare snacks bij de hand liggen en dat gaven we aan een duidelijk hongerige Ginny. We hebben haar nog nooit zo snel zien eten! De brokjes die we vervolgens voorhielden, gingen er ook gulzig in terwijl de kleintjes bij haar lagen te drinken.
Een bijzondere gebeurtenis
Het was al met al een bijzondere gebeurtenis. Wij beseffen ons heel goed dat de band die wij de afgelopen weken hebben opgebouwd met Ginny, alle verschil heeft gemaakt. En niet alleen omdat het voor ons leuk was om een bevalling bij te wonen, maar ook omdat we weten dat de bevalling mogelijk heel anders was verlopen als Ginny er alleen voor had gestaan. Omdat ze ons vertrouwde, konden wij haar kalmeren toen ze in paniek raakte. En als ze ons niet had vertrouwd, hadden we nooit zo kunnen helpen bij de geboorte van het laatste kitten. Die had het dan waarschijnlijk niet overleefd.
Wij zijn heel dankbaar dat de bevalling uiteindelijk zo goed is verlopen. Het is nu aan ons om goed voor Ginny te zorgen zodat zij goed voor de kittens kan zorgen. Tot nu toe is ze een fantastische moeder, wat ons in de luxe positie plaatst om voornamelijk te genieten van haar en het kleine grut.
Heb je een zwangere moederpoes in huis en ben je benieuwd hoe je aan je band met haar kunt werken en hoe je voor haar kunt zorgen? Of ben je van plan een zwangere pleegkat in huis te nemen en wil je weten hoe je je daarop kunt voorbereiden? Lees dan eens onze blog over ‘Jouw band met de zwangere kat’, ‘Verloop van en zorg tijdens de zwangerschap’ en ‘Voorbereiden op de zwangere poes’.
Wat een bijzondere gebeurtenis! Zo mooi om te lezen.
We zijn ook enorm dankbaar dat we dit van zo dichtbij hebben mogen meemaken, Nanda. Ginny is een bijzonder meisje :).